“Dokter, ik vind het leven prachtig, ik haal de eieren elke dag uit het hok en wandel door de tuin. Maar als ik morgen niet meer wakker word, zou dat fantastisch zijn.”
Het is dinsdagochtend en het is druk. Het spreekuur loopt wat uit en ik zie twee visites in mijn agenda staan. Eén patiënt ken ik, uitgebreid verhaal van een oudere dame met verscheidene diagnoses. Woonachtig in een groot huis, verzorgd door kinderen en kleinkinderen. Ze is op haar hoofd gevallen en volgens de familie in de war. Ik check haar medicatie en zie een bloedverdunner staan. Tijdens de visite valt behalve een wat lage bloeddruk niet zoveel bijzonders op. Wel heeft ze een flinke buil op haar hoofd. Ik leg uit wat de procedure normaalgesproken is, hoofdtrauma + bloedverdunner = scan. Daar is de familie het niet mee eens. Mevrouw is in de negentig, nog kwiek en welbespraakt. Weloverwogen en standvastig bevestigt zij wat de familie ook suggereert en fluistert zachtjes: “dokter, ik vind het leven prachtig, ik haal de eieren elke dag uit het hok en wandel door de tuin. Maar als ik morgen niet meer wakker word, zou dat fantastisch zijn.” Even kijk ik haar verschrikt aan, maar ze gaat door en zegt datgene waar wij dokters volgens haar veel vaker gehoor aan zouden moeten geven: “ik wil al die toeters en bellen niet meer. En daarnaast, we weten het niet zeker en dat hoeft voor mij ook niet.” Ik knik en iets in mij wil zich houden aan die richtlijn, want stel nou dat… Stel nou wat? Ze zegt het toch? Ze wil het niet. Ik twijfel aan mijn uitleg. Zouden ze begrepen hebben hoe potentieel ernstig zoiets kan zijn? We gaan door in gesprek en zij legt mij uit hoe het zit. Ik begrijp haar en voel dat dit is wat zij wil. Uiteindelijk sta ik volledig achter haar keuze. Ik geef haar geen hand, want dat zit niet meer in het systeem, maar zwaai haar vriendelijk gedag. Ik bel haar morgen of ga morgen bij haar op visite. Ik ben benieuwd of ze de eieren uit het hok heeft gehaald.
Geschreven door Simone Willems – Derde jaars HAIO
