Op een mooie zomerdag rijd ik door het mooie Twentse landschap richting de Achterhoek, op naar de huisartspraktijk waar ik mijn opleiding volg. De dauw staat nog op het land en het is rustig op de weg. Aan alles is te merken dat het zomer is. Voor velen gaat de vakantie binnenkort beginnen, ook voor mij. Met de zomervakantie in het vooruitzicht ben ik bijna aan het eind van mijn 1e jaar van de huisartsopleiding in Twente.
Nu ik de dagen aftel tot de vakantie, is dit een mooi moment om terug te kijken op het afgelopen jaar. Het is een jaar geweest met bijzondere momenten, leerzame ervaringen en mooie ontmoetingen. Vol frisse moed begon ik een jaar geleden aan deze nieuwe fase in mijn leven. Als ik eerlijk ben, heb ik ook weleens momenten van twijfel gekend. Maar na een jaar weet ik zeker dat dit een vak is wat bij me past.
Wanneer ik op de praktijk aankom in de ochtend, loop ik naar mijn spreekkamer. Ik zie dat mijn agenda al redelijk gevuld is. Het is elke dag weer een verrassing wat me te wachten staat.
Ik haal als eerste een oudere dame uit de wachtkamer. Ze heeft wat vragen over haar medicijnen, wat ze allemaal keurig op een briefje heeft geschreven. Vervolgens kletsen we vooral wat over het warme weer van de laatste dagen. Ze vindt het fijn om even te praten over wat haar bezig houdt.
Daarna komt er een nuchtere boer om zijn voet te controleren. Hij had een week geleden een klein ongeval gehad. “Maar ach dokter, het valt wel mee”. Toch denk ik dat zijn voet gebroken is en druk hem op het hart dat hij de volgende keer echt eerder mag bellen. Hij zal echter niet de laatste zijn in deze regio waaraan ik dat vertel.
Verder staan er nog patiënten op het spreekuur voor het controleren van huidplekjes, die wat meer opvallen door het dragen van korte broeken en jurkjes. Daarnaast een patiënt met een tekenbeet, ook passend voor de periode van het jaar. Ook de sportongelukjes en gewrichtsklachten ontbreken deze ochtend niet op het spreekuur, men beweegt toch wat meer dan in de winter.
Aan het eind van mijn spreekuur komt er een moeder met haar 4-jarige zoontje. Hij zit eerst wat verlegen tegenover me, maar is al snel nieuwsgierig naar alles wat in de spreekkamer te zien is. Nadat ik hem nagekeken heb, is hij blij dat hij weer naar huis mag en geeft me spontaan een warme, plakkerige knuffel.
Zo ontmoette ik gedurende het jaar talloze patiënten, elk met hun eigen verhaal, zorgen en behoeften. Sommige patiënten waren vaste bezoekers van de praktijk en leerde ik langzamerhand steeds beter kennen. Het mooie aan het vak vind ik dat je niet alleen de medische geschiedenis van iemand leert kennen, maar ook iemands persoonlijke verhaal.
Het is soms jammer om afscheid te moeten nemen van een plek, maar terwijl ik afscheid neem kijk ik vol verwachting uit naar de rest van mijn opleiding en daarmee de nieuwe ervaringen en mensen die ik ga ontmoeten. Voordat ik echter in mijn nieuwe avontuur duik, neem ik eerst de tijd om te genieten van een welverdiende vakantie. Het is een moment om te ontspannen, terug te kijken op mijn eerste jaar en energie op te laden voor wat komen gaat.
Terwijl ik me opmaak voor mijn vakantie, geniet ik nog van de laatste dagen in de spreekkamer.