Door een samenloop van omstandigheden kregen huisartsen Lieke Eidhof en Linda Kurt de kans om een praktijk over te nemen. Ze zijn nu een jaar bezig in Mariaparochie en ook al vonden ze het vooraf spannend, alles loopt op rolletjes. Hun boodschap voor collega’s die een eigen praktijk overwegen: je hoeft niet alles meteen te kunnen, je leert het gaandeweg.
Lieke Eidhof (37) en Linda Kurt (42) werkten al vijf jaar samen als huisarts in dienst van een andere huisarts. Daar hadden ze hun eigen groep patiënten en leerden ze elkaar steeds beter kennen. “We wisten dus dat we goed kunnen samenwerken en we vonden elkaar in onze werkwijzen en visie op het vak”, zegt Linda.
Het juiste moment
Toen een huisarts uitviel in Mariaparochie — een klein dorp aan de rand van Almelo — kregen ze van de Federatie Eerstelijnszorg Almelo (FEA) het aanbod om de praktijk over te nemen. Het bleek het perfecte moment voor Lieke en Linda om in te stappen, ondanks een aantal uitdagingen. Zo waren de 3.400 patiënten van de praktijk tijdelijk verdeeld over andere praktijken in de regio. Daarnaast moesten ze bijna een compleet nieuw team samenstellen.
Maar Linda en Lieke stonden er niet alleen voor. “We begonnen een jaar in dienst van de FEA”, vertelt Lieke. “Zij hebben ons ondersteund met praktische zaken, zodat wij rustig de patiënten en de praktijk konden leren kennen. Dat was heel fijn. Het aansturen van de praktijk, het opzetten van het spreekuur en alle werkprocessen hebben we wel zelf gedaan.”
Linda: “Het scheelt enorm dat we even proef konden draaien onder de vlag van de FEA. Zij regelden in het begin de financiën en personeelszaken, zodat wij ons konden richten op de patiëntenzorg. We zagen al snel dat het heel leuk is om je eigen praktijk in te richten. En ja, het is soms druk. Maar als je bezig bent met je eigen ‘toko’, dan steek je daar graag wat extra uren in. Dat voelt anders dan wanneer je werkt voor een baas.”
Herenigd met het team
De zoektocht naar personeel was wel spannend. Ze waren blij verrast toen de assistentes van hun vorige praktijk solliciteerden op de vacatures. “Het is zo belangrijk voor een praktijk dat je goed kunt samenwerken”, zegt Lieke. “We hebben geluk gehad dat zij solliciteerden en het meest geschikt bleken.”
Dat iedereen in het team elkaar en de werkwijzen goed kent, maakt een enorm verschil. “Onze assistentes weten precies wanneer we graag een overleg inplannen, een telefonisch consult of een fysiek consult”, vertelt Linda. “We spreken dezelfde taal, dus hoeven zelden te vragen wat de ander bedoelt als die iets opschrijft in een dossier. Als je elkaar en de patiënt niet kent, dan moet je dat allemaal afstemmen.”
Administratieve last valt mee
Het enthousiasme van Lieke en Linda over hun nieuwe praktijk is voelbaar als ze vertellen. Over de vraag of ze collega’s aanraden om de stap naar praktijkhouder te zetten, hoeven ze niet lang na te denken. Linda: “Zeker als je de mogelijkheid hebt om het te doen zoals wij, met een praktijk die al deels staat maar ook met ruimte om hem zelf in te richten.”
“Ik zag er altijd tegenop dat je als praktijkhouder zo veel moet regelen omtrent contracten met zorgverzekeraars en dat je veel moet vergaderen”, zegt Lieke. “Maar de administratieve last valt reuze mee. Natuurlijk, soms moet je even ergens achteraan. Maar het grootste deel wordt uit handen genomen door de praktijkmanager.”
‘Je leert alles gaandeweg’
Hun belangrijkste tip: laat je niet afschrikken door de gedachte dat je vooraf alles moet kunnen. “Je leert alles gaandeweg”, zegt Linda. “In overleggen met de gemeente en het cluster wordt bijvoorbeeld echt niet meteen van je verwacht dat je alles weet. Daarin word je meegenomen door andere praktijkhouders. Mensen zijn hartstikke behulpzaam. Toen ik een jaar of zeven geleden van de opleiding kwam, dacht ik: lekker waarnemer worden, om 5 uur de deur achter je dichttrekken en geen gedoe. Maar daar kijk ik nu anders tegenaan. Ik raad het iedereen aan.”
En hun toekomstplannen? “Daar zijn we nog niet zo mee bezig”, zegt Lieke. “We zijn nu een jaar aan de gang. Het draait vooral om het leggen van een basis en het leren kennen van onze patiënten. En daar hebben we plezier in, want patiëntenzorg is en blijft het allerleukste.” Linda: “Je hebt er een jaar of drie à vier nodig om een band op te bouwen met de patiënten. Daar richten we ons nu op. In de toekomst komen er vanzelf weer nieuwe dingen.”
