Het gaat tenslotte om leven of dood… Het grote verschil is de focus.
Hallo, mijn naam is Roos Flameling. Ik ben SEH-arts en heb na mijn opleiding tot SEH-arts in Nieuwegein bijna 7,5 jaar gewerkt in het ZGT in Almelo. Ruim anderhalf jaar geleden ben ik gestopt in ZGT en na een fase van oriëntatie heb ik besloten huisarts te willen worden. In maart 2024 ben ik daarom begonnen met de huisartsenopleiding in Twente. Dat is de zakelijke introductie… er zit natuurlijk meer achter.
Het leven is een reis. Als dokter, als SEH-arts zat ik in een trein die op hoge snelheid door raasde. De trein bleef door prachtige landschappen rijden en altijd kwamen er weer nieuwe dingen langs die me verbaasden, uitdaagden en lieten groeien. Het was een prachtige reis en de jaren gingen voorbij. Heel langzaam merkte en voelde ik dat de trein steeds zuidelijker ging. Dat leek lange tijd geen probleem, maar ik merkte steeds meer dat ik het liefste een andere kant op zou gaan. Welke wist ik niet, maar het zuiden paste niet helemaal meer bij mij. De trein stopte niet, stopte nooit. De enige mogelijkheid was uitstappen en overstappen op een voertuig wat me een andere kant op zou brengen. Een kant die op dit moment beter bij mij en mijn leven past.
Het heeft mij altijd verbaasd dat dokters meestal als ze rond de 30 jaar oud zijn een pad kiezen wat de rest van hun leven bepaalt. Inmiddels ben ik 41 jaar en bijna niets in mijn leven is meer zoals toen. Ik heb me als persoon en als professional ontwikkeld, ik ben moeder geworden van drie geweldige kinderen en ik zie hoe in een noodvaart mijn leven en dat van mijn dierbaren voorbij vliegt. Hierdoor kwam het inzicht dat het tijd was om van richting te veranderen, ook al heeft dat natuurlijk consequenties.
Afscheid nemen gaat ook gepaard met loslaten en verlies. Het is spannend om uit de trein te stappen en nog niet te weten hoe verder. Maar een nieuwe reis geeft ook energie. Het voelt dit keer niet alsof ik word meegenomen met een trein. Het voelt als een ontdekkingstocht te voet, waarbij ik zelf kan en mag bepalen waar ik ga en waar ik besluit om even te stoppen om van het uitzicht te genieten. Voor de duidelijkheid: ik hou enorm van wandelen, dus te voet is voor mij iets positiefs. Net als de regie die ik voel.
Mijn pad heeft me dus geleid naar de huisartsenopleiding in Twente en naar een heel fijne praktijk in Eibergen. Ik bof enorm met mijn huisarts opleider. In haar praktijk kan ik mezelf zijn en kan ik groeien in mijn nieuwe rol. Het is soms zoeken in mijn rol als AIOS: mijn opleider geeft me dan terug dat ze me niet ziet als AIOS, maar als collega die het vak van huisarts leert. En dat geeft me energie.
Wat ik nu doe sluit erg aan op mijn vak als SEH-arts, want zoals mijn eerste zin: het gaat om leven en dood met een andere focus. Op de SEH was er kort contact en deed je wat er nodig was om de acute problemen die er waren op te vangen. Dit ging om medisch inhoudelijke problemen en om sociale problemen. Patiënten met trauma’s, reanimaties, sepsis en zoveel meer. Patiënten waarbij het echt niet meer ging dat ze alleen thuis bleven, patiënten na een tentamen suïcide, die toch ook de zorg voor kinderen bleken te hebben… Het vak van de SEH-arts is breed en mooi.
Nu in de huisartsenpraktijk gaat het ook om leven en dood. Maar de dood en het leven tonen me veel meer schakeringen dan op de SEH. Dit komt zeker ook omdat ik nu patiënten weer terug zie. Hierdoor leer je de mensen kennen en dat vind ik prachtig. Zoals bijvoorbeeld: baby’tjes waar medisch niet zoveel mee aan de hand is, maar waarbij de vermoeide ouders het even niet meer weten, patiënten die niet meer kunnen slapen vanwege zorgen om hun zieke partner, een oudere man die het heel fijn vindt dat hij nog een keer terug mag komen om nog een keer verder te spreken over zijn klachten. En ook het eind van het leven krijgt veel meer facetten: een oudere mevrouw die bewust kiest voor euthanasie, het grote gemis van een meneer die zijn vrouw recent heeft verloren en een veel te jonge patiënte waarbij het eind van het leven in zicht komt. Mijn nieuwe reis toont me afgelopen maanden deze en nog veel meer facetten van het leven en de dood. En daar ben ik dankbaar voor.
Het mooiste van mijn vak als SEH-arts vond ik altijd de communicatie met patiënten. Ik ben van mening dat een SEH-bezoek een soort life-event is. Het is overrompelend, heftig, beangstigend en komt in een mensenleven over het algemeen bijna niet voor en kan heel veel impact hebben. Het mooiste van het vak van huisarts is ook communicatie. Het contact met de mensen, het luisteren, het doorvragen. Het kennismaken met iemand anders en zijn of haar leven en dan hen proberen verder op weg te helpen. Natuurlijk is het ergens gek om weer in opleiding te zijn en af en toe wringt het dat er geen apart traject voor zij-instromers is vanuit de huisartsenopleiding. Toch overheerst een heel ander gevoel: het voelt als een voorrecht. Ik mag weer leren, het is mij gegund om deze nieuwe tocht te ondernemen.
Het is nooit makkelijk om uit een rijdende trein te stappen. Ik ben blij dat ik de stap heb genomen en een nieuw pad ben ingeslagen. Ik kijk er naar uit waar deze tocht me zal brengen.
